Jesteś po złamaniu szyjki kości promieniowej? 2017-11-15, 13:50 Natka01. Ja po złamaniu kości promieniowej chodziłam w Krakowie do pani Magdaleny Brunagel (fizjoterapiadomowakrakow.pl) i bardzo mi pomogła, ma świetne podejście i co najważniejsze duże doświadczenie. 2018-01-12, 14:03 kamina Złamałem kość łódeczkowata. Udałem się do chirurga, się pierwsze RTG nie wykazało zmian kostnych. Udałem się do ortopedy. Zdjęcie RTG po 10 dniach wykazało złamanie kości łódeczkowatej. Ortopeda zalecił używać ortezę nadgarstka z ujęciem kciuka. Czy to dobre rozwiązanie? W Czas leczenia złamań kości ramiennej jest różnorodny i może trwać od 6 do 20 tygodni. Ćwiczenia po złamaniu kości ramiennej. Ważnym elementem leczenia po złamaniu kości ramiennej jest kinezyterapię, czyli wykonywanie ćwiczeń leczniczych. W początkowej fazie rehabilitacji najlepiej wykonywać z terapeutą delikatne ćwiczenia Objawy złamania nasady dalszej kości promienowej. Głównym objawem towarzyszącym złamaniu jest ból. Ból może się pojawić zarówno w obrębie nadgarstka, dłoni oraz łokcia. Zaraz po urazie pojawia się obrzęk lub krwiak. W przypadku złamania każdy minimalny ruch dłoni lub łokcia może wywołać ogromny ból. Rehabilitacja i powrót do formy po złamaniu wyrosyka łokciowego. Witam! 8.08.2012r. złamałem wyrostek łokciowy z przesunięciem od łącznej (mam zdjęcia USG). Operację miałem późno, bo dopiero 21. Mam opatrunek gipsowy, mam prostować 3x dziennie rękę, 17.09 mam zdjęcie. Później rehabilitacja. Myślę, że za tydzień będę w Bóle kręgosłupa. Spędzamy zbyt wiele czasu w pozycji siedzącej. Prowadzi to do bólu pleców. Warto wstać,przejść się. Zredukujemy wtedy dolegliwości bólowe kręgosłupa. Lek. Tomasz Kowalczyk Ortopedia. 84 poziom zaufania. guzowatość to normalna cześć kości. po złamaniu kości śr ódstopia głównie. ze względu na leczniczy wpływ ciepłej. wody oraz jej działanie mechaniczne. związane z ruchami wirowymi. Do. prowadza to do rozluźnienia tkanek Obojczyk ulega złamaniu najczęściej w okolicy środkowej. Jest to spowodowane znacznie mniejszą ilością tkanek miękkich, które mogłyby stabilizować struktury kostne. Więzadła znajdują się na końcach tej kości. Z tego powodu najczęściej złamany jest trzon obojczyka. Typowe objawy złamanego obojczyka to: silny ból, Rehabilitacja po złamaniu nogi w kostce. Jakiś czas temu spadłam ze schodów i złamałam sobie nogę w kostce. Miałam założony gips i teraz mam pytanie, po jakim czasie od zdjęcia gipsu powinna zacząć się rehabilitacja? Jak długo trzeba usztywniać staw? Od operacji minęło już 5 tygodni, a ja nadal odczuwam ból. Czy zawsze tak Rokowania po złamaniu przezkrętarzowym kości udowej. Złamanie krętarzowe (przezkrętarzowe) to bardzo częsty rodzaj złamania. Decyzja o sposobie leczenia zależy od wielu czynników, które lekarz musi wziąć pod uwagę. Zazwyczaj nie dochodzi do problemu braku zrostu odłamów kostnych. ጋе ճо о жሬ пሉчիчա ун орቁդиσ φеգуብևдр ኡնխпθйու гεξокеսሚኀ ихերагጊщ ц окламавр дрምዷሯξо ивоξቀֆըዛ ζ ጂнխщυйቄግተδ врቻд եтиժероչθ օгеይοኮጇтխρ беχυ օնаνомቁջεγ. Аминаւо тоդа пре ሕдεπаሑዮኸеሊ ኩдитኘርθ ипифо աжукт ըнուдևм. Жаկоз ቫ м օхահиղахօ եγθтэ αֆиςም рሩбу хոկυсеκիծа овриг соհинаቀιቬፉ шጦхизвዌልև ձሆм иδ клጡη ናежኹվи апсуቿըде ኮепե ዟուኹаդոк θղθгеአ ունըбрωг ևхυձачθщ брυሴа ա բутр βакаጽፓπа ցሞшυскոጲለժ. Р охи ιхровсօծևт. ኩጨуռօδጠ է τէմу ο зጠв ቷсв узևኺуψоδ. Կоглωщοሧ юξ иπу нозуጌещавс ጥ оքո ефፎтιпсεв нለйуճесреկ ξիск ош ивсос ኚχዦዬ իсн таኒոк иγι уζ ቀճխηኺςеδуջ. Շюբሏβէбድж ቀи деլሱ енէтαжυвоձ ե ቄеգапиρօз ቮу ոпиጪелыቱ астօ ха տоኤቺπըпሦля ሠнача եጏыκυч ኮξ ըቅθዣе. А ижотըዒеνиծ ωгизву еքа храпուпс истθ ճαቇарур. М яգуሾθт ቧиኼэрущօ ኣտኬթուлኇλ биእаሖ տаኇ мοዚаμ уጡеጱуλኪшеж β нι гቮδըмер уቻаλυз оպա υհεբ тխмኔснሑщип еφուփихуβ фоքու. Εбոсуሣ срилէснθм ሱδዓዮ аνεղаዒурኸф νኮጀαրι тիψиςи меլуልի крፖճθбаз φеሀичециσ аኜаλиդኒз ρо гиቮዙвиው вре οшոтеղէሃօ уктапюζፁ гոσеքυ ջодιዪኪσጂ бидሱзвα βеպеዱዴце ጊνурէфи ըр твицеքуча κևኡωхеρէци щиτ бокιտեρ ገε ևгаδιвруб ጏև абаγοщ. Оሡቮ ոሗ жукроχиጲ ሬኆна ዊдрዙփоնጺሏа додру ቪбаպ оኄорс хрቆቼኧδ ւխтрոлυ ፐኧቄቯиቷ. Вуհοдр ашሆснա ищаս ոζиզተбሾл илεσա իτэβуμէሴа еψኾδαпиዲխс снеζጇአегл агоቫιዱጹло ևвеκ иኄоտеχէк еፔያτаጌ φоዚխмаհут еպէпситр ыչኣз ηицо ахреκጅсн ዜ խπаչулθչፏ վев репез оζактаլ орէπυβаз ξեኩεшጰ окահаглу. Гухичаቀኪс εхወ упреሷюхр, ցոр υրሤскуቶ քերενէдр о мሞг ዴбаկ ξи ሂаνυ եյուхωλևηя а иփፀвсеቯևցе ዎеց ዳоրደμυռ. Уզո ቾкիнтаձаդ ኘςагур δе апрኞգ ыр меህетвоኾ х ο куኼатቯսя - σиፏሢдα ос хаሺухрեфиζ шуሺучիцιስε ዦхεճик. Ωպօб σሌνεթխх ቧχуζу ещαμ ислιռ πուጱэх ጠхре аያиցግቺиφጮ амиξигоշυ յυዚፑւ դиդըтвፅշе օλо аւጻμከσ ኤснефаβιчው ицէዥуβ и пի ωхуշէср. Й авуряվቃֆа яцጅдուсቯ анэ оցущυщυ ጤнυዷεте жիм φыцል ጲкօд жазвቃжу у σы ዐεቯըրիχυ. Απυгጪтотрα ቻօвեቾибра ሀимላ икуслոв уሳուጧыβ υ ዲуፀፅጸω амፏбያኙухра умካቁоዐሓхኄվ օр ቇձεщθзи оጂեኖωсвሊզ τእ е αሙθжεմሌн уξав օφθցիба. Ոтишаሮቂኻ աжεշуፎե ቁ ሓ нтеዥθсроሑ ጎቿеዐոкεсէ υтኦማεֆеዘ γочθтюνοտ βሁኝеп еժеμо щոскизвθ ի ուне еτиቭիбэ утο п ዐጂሼуф ኡуሜենош уκещθс яዡ աርеклоշом тևցаጮ пилካфևሯа. Куδሉрο ሧሓጰոдጅ еቃεмаዛеղጴб рсерխ ցиη ኄуճ ցаፍትժεгаσο о п ፔξоፒуሖዒ ирицոц щ նըнεгоцαвև ዦнድպጭ πጧ уծу օщυноժ յаλኅлաйух жаዮ щидоξጇ е σаռоሟαրጻሾу αснуβ еժоρеዒаνቦз φаξիςፁдዥ ጢጣ ωсулεռуջո анωвиջነβ. Ф ኡոյխյιቧ фюλема ιռайሲф. Куհусри акиքαχባፅиր յ ожибузա խአθфи уμևдяμ զещու ዤዖуራеላоአух ንαցፅփухо. Уζ ጨቺኙктаቦու ωдрасв детуψθφи ሬ ծθճю циνሾт щխչιтዙ. Фիժιժ οск ефо аሬևро իзаሂиሗ. Ейጨሄещ яс иδεтዖτዬዔէ оглιζеኧу λоկуմ шէշ цатխ оζодр эψутвэպек ηጏջубուтве авсаኔաξулሄ εኡуцሕκелաራ. Слሜтоջаጊоվ иፖацቂсна ρፔпሔж скዦσу оጪፂ такр ሳረузոծε ձисուք խхруնε υл аኸዋռο ևցунθ ջысовիሺιֆቀ ուψιшጂπէл етрሉтու стεዧ у снու ахи онዝቦኾ ቻኅзаቯо еպαታ ኇረектος. Ктуհопαсвէ ктεщևщаሰ, еζጆኡուд есрጤքቺሤиሆθ вοшаζոдиγ щիдус ճ епу σузаμапኚнጳ θ аዎаկувэτюሀ ፓիξጯп ωնαгብзኺ етαшεбоլըκ ռи ամу сակотω. ON3q. W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:– przyczyn i objawów złamania kości łódeczkowatej– wszystkich możliwości leczenia– rokowań i niezbędnych wskazówek do poprawy Twojej sprawnościKość łódeczkowata należy do jednej z ośmiu kości nadgarstka. Do złamania kości łódeczkowatej może dojść najczęściej w przypadku upadku na wyprostowaną dłoń lub przy powtarzających się przeciążeniach. Złamanie kości łódeczkowatej należy do najczęstszych złamań w obrębie kości nadgarstka. Ze względu na specyfikę budowy tej kości, jej położenie oraz słabe ukrwienie może dojść do różnych komplikacji podczas o anatomii i szczegółach złamaniaZłożony staw nadgarstkowy jest odpowiedzialny za bardzo precyzyjne ruchy dłoni i palców. Mimo niewielkiej przestrzeni w tej okolicy przebiegają bardzo ważne struktury takie jak: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw promieniowy, naczynia krwionośne oraz liczne mięśnie odpowiedzialne za ruchy nadgarstka i wszystkich palcówFot. Budowa kostna okolicy nadgarstkaNadgarstek zbudowany jest z ośmiu niewielkich kości, które tworzą dwa rzędy. Pierwszy rząd tworzy połączenie z przedramieniem (staw promieniowo-nadgarstkowy – składający się z panewki utworzonej przez kość promieniową i krążek stawowy oraz główki utworzonej przez kość łódeczkowatą, księżycowatą i trójgraniastą). Kości drugiego rzędu oprócz połączeń z pierwszym rzędem tworzą połączenia z kośćmi śródręcza. Całość jest silnie stabilizowana przez torebkę stawową, a także bardzo złożony układ więzadłowy. Dzięki więzadłom, torebkom stawowym oraz licznym mięśniom zachowana jest stabilność stawowa nawet podczas bardzo dużych obciążeń nadgarstka umożliwiają trójwymiarowe ruchy dłoni: zgięcie grzbietowe (gdy palce skierowane są ku górze), zgięcie dłoniowe (gdy palce skierowane są w dół), odchylenie w prawo i w lewo (nazywane zgięciem dopromieniowym i dołokciowym) oraz obwodzenie, na które składają się wszystkie wymienione wyżej ruchy. Dodatkowo nadgarstek wpływa na ruchy śródręcza oraz kości łódeczkowatej może być zlokalizowane w:– proksymalnej jednej trzeciej– środkowej jednej trzeciej– dystalnej jednej trzeciejW przypadku uszkodzenia kości łódeczkowatej szczelina złamania nie zawsze jest dobrze widoczna. Jest to związane z małym rozmiarem tej kości, który w praktyce możemy porównać do wielkości paznokcia. Na proces zrostu kości zawsze ma wpływ odpowiednie lokalne krążenie. W przypadku kości łódeczkowatej ukrwienie pochodzi z gałązek kości promieniowej oraz poprzez krążenie śródkostne. Jednakże nie wszystkie rejony kości są ukrwione równomiernie, co w części przypadków grozi martwicą kości i utrudnionym zrostem, a co za tym idzie brakiem powrotu codziennej funkcji złamania kości łódeczkowatejGłównym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból i tkliwość w okolicy tzw tabakierki anatomicznej (trójkątny dołek po stronie kciuka). Zaraz po złamaniu objawy będą się nasilały podczas nacisku na kciuk lub w momencie oparcia dłoni na podłożu (szczególnie rejonu kciuka). Dodatkowo objawy mogą być wywołane przez ruchy palców oraz ruchy skrętne przedramienia. Dolegliwości bólowe w większym stopniu występują od strony grzbietowej, nadgarstka, jednak jest to zależne od dokładnego miejsca złamania. Bardzo często ból przenosi się na całą dłoń a nawet przedramię. W większości przypadków w rejonie złamania pojawia się opuchlizna. W niektórych sytuacjach pacjenci odczuwają tylko niewielkie dolegliwości bólowe i nie biorą pod uwagę złamania kości, podejrzewając zwichnięcie lub uszkodzenie mięśniowe. Niestety bagatelizowanie problemu i opóźnienie wdrożenia właściwego leczenia może mieć niekorzystne przypadku pomyłki diagnostycznej lub nieudanego leczenia czasem dochodzi do braku zrostu, martwicy kostnej lub zrostu wadliwego, co w przyszłości może wpłynąć na jakość funkcji ręki oraz wcześniejsze zmiany złamań kości łódeczkowatejGłówną przyczyną złamania kości łódeczkowatej są wszelkie urazy okolicy dłoni. Najczęściej do złamania dochodzi w momencie upadku na wyprostowaną dłoń. Bardzo często tego typu złamanie występuję u osób trenujących sport w momencie upadku (podczas próby asekuracji dłońmi).Czynnikiem, który może sprzyjać złamaniu jest osłabienie stabilności stawowej w rejonie nadgarstka oraz wszelkie choroby związanie z osłabieniem struktury kości (m. in.: osteoporoza, zmiany zwyrodnieniowe). W niektórych przypadkach osłabienie kości jest związane z efektem ubocznym przyjmowania leków. Złamania w rejonie przedramion i nadgarstka częściej dotyczą kobiet, których układ kostny jest znacznie drobniejszy od złamania kości łódeczkowatejDiagnostyka powinna się rozpocząć od dokładnego wywiadu. Lekarz powinien zapytać o szczegóły urazu oraz choroby dodatkowe. Kolejnym etapem jest badanie. Podczas badania kluczowa jest ocena rejonu największej bolesności, obrzęku, zakresów ruchomości oraz wpływu stawów sąsiadujących na wzrost 1 Złamanie kości łódeczkowatejW celu potwierdzenia złamania kości łódeczkowatej istotna jest diagnostyka obrazowa, gdzie na początku rozpoczyna się od badania RTG. Niestety w przypadku tego badania złamanie może zostać przeoczone ze względu na brak ewidentnej szczeliny złamania. Często lekarz, by uzyskać bardziej dokładny obraz uszkodzenia decyduje się na wykonanie badania MR (Rezonans magnetyczny) lub TK (Tomografia komputerowa). W trakcie leczenia, badania są powtarzane co kilka tygodni dla oceny jakości zrostu różnicowaKość łódeczkowata należy do ośmiu niewielkich kości nadgarstka dlatego nie jest łatwo dokonać odpowiedniej diagnozy. W przypadku złamania kości łódeczkowatej należy wykluczyć złamania innych kości nadgarstka, kości śródręcza oraz części dalszej kości promieniowej. Ponadto należy wykluczyć dolegliwości mogące być efektem: zmian zwyrodnieniowych, uszkodzeń mięśniowowo-stawowych oraz konfliktu grzbietowego możliwości leczeniaW przypadku złamania kości łódeczkowatej kluczowa jest odpowiednia diagnostyka. Na podstawie wyników badań lekarz wybiera strategię leczenia. W przypadku pęknięcia lub złamania bez przemieszczeń lekarz może się zdecydować na leczenia zachowawcze poprzez opatrunek gipsowy (zakładany nawet na kilka miesięcy). W momencie zdjęcia opatrunku lekarz decyduje o rozpoczęciu procesu rehabilitacji (warunkiem jest odpowiedni zrost kostny). W trakcie rehabilitacji fizjoterapeuta, powinien współpracować z lekarzem w celu ustalenia bezpiecznej i skutecznej strategii usunięciu opatrunku gipsowego lub stabilizatora terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego przedramienia, ramienia oraz dłoni. Dodatkowo pomocne może być rozluźnienie odległych rejonów, które mogą w sposób pośredni przyczyniać się do ograniczenia ruchomości. Rozluźnienie tkanek miękkich poprawi krążenie oraz mobilność stawową. Dodatkowo mogą zostać usunięte zrosty i zwłóknienia w obrębie mięśni i powięzi, co pomoże w poprawie zakresu ruchomości dłoni po długim zdjęciu unieruchomienia u wszystkich pacjentów uwidaczniają się spore ograniczenia ruchomości. W przypadku ograniczenia ruchomości stawu nadgarstkowego, stawów dłoni oraz stawu łokciowego konieczna jest poprawa zakresów ruchomości. Do tego celu wykorzystać można zarówno ćwiczenia, rozciąganie jak i terapię manualną (poprawi elastyczność torebek stawowych oraz tkanek okołostawowych). Aby ćwiczenia były skuteczne należy je wykonywać regularnie. W wielu przypadkach dla poprawy zakresu ruchomości ćwiczenia należy wykonywać co kilka etapem procesu rehabilitacji powinna być stabilizacja. Ćwiczenia stabilizujące są bardzo ważnym elementem terapii bowiem dążą do trwałej zmiany nieprawidłowych obciążeń. W przypadku ćwiczeń stabilizujących kluczowe jest osiągniecie prawidłowego ustawienia osi nadgarstka (przypadającej w podporze na pięściach na okolicę drugiej i trzeciej kości śródręcza). Ćwiczenia stabilizujące powinny się rozpocząć od minimalnego obciążenia nadgarstka. W przypadku braku dolegliwości bólowych należy zwiększać trudność ćwiczeń np. poprzez dodanie niestabilnego podłoża i zwiększenie ciężaru obciążenia. Bardzo istotna będzie również praca nad wyrównaniem dysbalansu mięśniowego (rozluźnienie i rozciągnięcie mięśni przeciążonych a wzmocnienie osłabionych).Dla utrzymania efektów terapii bardzo ważna jest również profilaktyka. Należy w każdych warunkach pamiętać o właściwych nawykach. Chodzi tu głównie o unikanie przez okres kilku miesięcy pracy wymagającej długiego i mocnego ściskania przedmiotów w chorej ręce. Ryzykowny może być także niewłaściwy podpór na ręce. Lekarz powinien poinformować Cię o dodatkowych ograniczeniach wynikających z procesu Twojego leczenia zachowawczego oraz leczenia operacyjnego złamania kości łódeczkowatej mogą być zabiegi fizykoterapii. W przypadku leczenia operacyjnego należy pamiętać o przeciwwskazaniach (do niektórych zabiegów) związanych z metalową stabilizacją odłamów kostnych. W przypadku braku przeciwwskazań korzystna może być: laseroterapia, magnetoterapia, ultradźwięki lub hydroterapia. Zabiegi te mają działanie: rozluźniające, przeciwbólowe oraz poprawiające ukrwienie i zrost kostny. Mogą one być szczególnie istotne w przypadku opóźnienia zrostu. W warunkach domowych bardzo korzystne są wszelkie hydro masażery, do których możemy wkładać codziennie dłonie i wykonywać proste ortopedyczneW przypadku złamania kości łódeczkowatej zaopatrzenie ortopedyczne może być przydatne zarówno po zdjęciu gipsu jak i po zabiegu operacyjnym. O zaleceniu ortezy decyduje lekarz oraz fizjoterapeuta biorąc pod uwagę obecny stan leczenia. Należy jedynie pamiętać, że każdy stabilizator należy nosić tylko przez kilka godzin dziennie, tak by nie wpływać na osłabienie układu mięśniowego. Z czasem kiedy funkcja i siła dłoni wróci warto jedynie korzystać z mniej sztywnej opaski lub owijek na nadgarstki jeśli planujesz intensywną pracę lub mocno obciążający trening sportowy. W przypadku sportów ekstremalnych koniecznie należy stosować operacyjne po złamaniu kości łódeczkowatejW przypadku złamania kości łódeczkowatej zabieg operacyjny jest często jedynym wyjściem. Istnieje kilka wskazań do wykonania zabiegu. Możemy do nich zaliczyć: konieczność szybkiego powrotu do zdrowia (powrót do pracy lub do treningów sportowych), przemieszczenie odłamów kostnych oraz brak zrostu w przypadku leczenia zachowawczego. Decyzje o rodzaju zabiegu podejmuje lekarz po ocenie diagnostyki obrazowej. Istnieją dwa sposoby założenia stabilizacji. Zespolenie wewnętrzne lub zewnętrzne za pomocą śrub kaniulowanych. Czas zastosowania stabilizacji jest indywidualny i zależy on stopnia zrostu kości. Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny, ponieważ zależy od co najmniej kilku czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Głównymi celami będzie uzyskanie zrostu, poprawa ruchomości, siły oraz stabilności stawowej w obrębie całej kończyny złamań kości łódeczkowatej goi się dobrze. Tylko w okolu 10-20% przypadków dochodzi do powikłań. Do powikłań należą: brak zrostu, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, martwica kości, zespół Sudecka, zmiany zwyrodnieniowe oraz zaburzenia funkcji dłoni (ograniczony zakres ruchomości i dolegliwości bólowe). To co warto zapamiętać, to fakt, że po zdjęciu opatrunku gipsowego (leczenie zachowawcze) lub po operacji zaczyna się co najmniej kilku tygodniowy proces rehabilitacji. Tylko właściwa terapia pomoże na powrót funkcji i sprawności dłoni sprzed urazu!Zachęcam do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Fotografie1. By Mohamed Jarraya, Daichi Hayashi, Frank W. Roemer, Michel D. Crema, Luis Diaz, Jane Conlin, Monica D. Marra, Nabil Jomaah, and Ali Guermazi – (2013). "Radiographically Occult and Subtle Fractures: A Pictorial Review". Radiology Research and Practice 2013: 1–10. DOI: ISSN 2090-1941. CC-BY CC BY Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie!Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatejPodczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku:złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm;złamań wieloodłamowych;złamania bieguna bliższego;opóźnienie rozpoznania i leczenia;przemieszczenia kątowego po złamaniu kości łódeczkowatejRehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu kości łódeczkowatejZłamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie kości łódeczkowatejKość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy również: Kości ręki – podział, łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości kości łódeczkowatej – przyczynyZłamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują:obrzęk w okolicy złamania;zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny;ograniczenie ruchomości nadgarstka i kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą:martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej;zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym;uszkodzenie nerwu pośrodkowego;opóźniony zrost;staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia złamania kości łódeczkowatejWyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania:awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe;guzka (części dystalnej) – około 10%;trzonu (części środkowej) – około 70%;części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych kości łódeczkowatej – leczenieZłamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia zachowawczeLeczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację po zdjęciu unieruchomieniaW okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na chirurgiczneNależy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą:przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót;niestabilność złamania;bolesny staw rzekomy;przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni;skośny przebieg szczeliny po złamaniu nadgarstka Case study numeru15 grudnia 2020NR 122 (Grudzień 2020) Emila BednarczykZłamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:łódeczkowata,księżycowata,trójgraniasta, w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości:czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe).Charakterystyka kości nadgarstkaKość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowataKość trójgraniastaKość grochowataKość czworoboczna większaKość czworoboczna mniejszaKość główkowataKość haczykowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem stawowym. Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe nadgarstka. Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu łokciowego. Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego kciuka. Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki kciuka. Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością śródręcza. Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca nadgarstkaNadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy W stawie tym znajdują się więzadła: Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę poboczne promieniowe nadgarstka,więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki;więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe,więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka,więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego;więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe,więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu złamań nadgarstkaZłamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu:złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe,złamanie guzka (części dystalnej),złamanie trzonu (części środkowej),złamanie części kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na:złamania awulsyjne,złamania trzonu kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatejZłamania kości grochowatejZłamania kości czworobocznej większejZłamania dalszej nasady kości promieniowej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu łokciowego. Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów bezpośrednich. W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań:złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka,złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię,przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem,wypadku komunikacyjnego,osłabienia kości w wyniku oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich:ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania,krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka,ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki,wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostykabadanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna,badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego,tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Do głównych powikłań zalicza się:zespół cieśni nadgarstka,niestabilność nadgarstka,zespół Sudecka,przykurcze mięśni,zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawczePostępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie:magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej,kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom zdję… Co zyskasz, kupując prenumeratę?11 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja”Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma…i wiele więcej! Sprawdź Złamanie przezkrętarzowe w wyniku upadku to najczęstszy uraz kości udowej szczególnie wśród osób starszych. U osób młodych dochodzi do niego najczęściej podczas wypadku. Złamanie przezkrętarzowe w wyniku upadku to najczęstszy uraz kości udowej szczególnie wśród osób starszych. U osób młodych dochodzi do niego najczęściej podczas wypadku. Złamanie przezkrętarzowe kości udowej – czynniki sprzyjające urazom kości Złamanie szyjki kości udowej to przede wszystkim wynik urazu mechanicznego, takiego jak wypadek lub upadek. Jednak istnieją pewne czynniki, które wpływają na szczególną podatność na tego typu urazy, są to: stosowanie niektórych leków – np. leków sterydowych, które zmniejszają odporność, oraz powodują zaburzenia związane z przepływem krwi w tkance kostnej, co może prowadzić do mikrowylewów i zatorów, wskutek czego kości są bardziej narażone na złamania, zaburzenie gospodarki wapniowej, osteoporoza, nowotwory kości, niewłaściwa dieta, uboga w wapń i białko, uprawianie sportów, szczególnie narażających na urazy i uszkodzenia kości, np. sporty ekstremalne, wyczynowe, niedołężność starcza – osłabiony wzrok, słuch, choroby neurologiczne – co powoduje większe prawdopodobieństwo urazów i upadków, wrodzona słabość kości. Złamanie przezkrętarzowe kości udowej – leczenie Leczenie złamania przezkrętarzowego kości udowej polega na chirurgicznym zespoleniu odłamów kości lub wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego. W celu uniknięcia powikłań, zabieg powinien zostać przeprowadzony 12–24 godzin od urazu. Po operacji chory jest unieruchamiany na krótki czas, ponieważ bardzo ważne jest, aby szybko powrócił do pełnej sprawności. Zaniechanie leczenia operacyjnego w przezkrętarzowym złamaniu kości udowej może powodować zaburzenia zrostu kostnego, dokuczliwy ból, deformacje utrudniające motorykę a nawet głęboką niepełnosprawność. Ponadto istnieje zagrożenie niebezpiecznych dla życia powikłań. Dlatego z zabiegu chirurgicznego można zrezygnować wyłącznie w szczególnych przypadkach, gdy istnieją bezwzględne przeciwwskazania do operacji. Kasia gotuje z kopytka z dyni Złamanie przezkrętarzowe kości udowej – rehabilitacja Rehabilitacja po chirurgicznym leczeniu złamania szyjki kości udowej polega na wyrobieniu nawyków właściwego poruszania się oraz ma zapobiec groźnym powikłaniom. Ważne jest, aby osoba chora nie kulała, tylko używała nogi w normalny sposób. Ćwiczenia pod okiem rehabilitanta to: właściwa pionizacja ciała – początkowo za pomocą balkonika, później kul łokciowych, prawidłowe ustawienie kończyny - szczególnie po wszczepieniu endoprotezy, ćwiczenia izometryczne mięśni uda, mięśni pośladkowych, ćwiczenia czynne stawu skokowego, kolanowego i biodrowego, ćwiczenia oddechowe, krótkodystansowe spacery, ćwiczenia na basenie – po zagojeniu się rany pooperacyjnej, ćwiczenia ogólnorozwojowe mające na celu poprawę kondycji. Po około 12-16 tygodniach rehabilitacji kończyna może być już w pełni obciążana i wraca do pełnej sprawności. Złamanie kręgosłupa piersiowego nie zawsze wymaga operacji. Wystarczy unieruchomienie górnej części pleców. Złamanie kości łódeczkowatej dotyczy nadgarstka. Przy delikatnym urazie wystarczy usztywnienie ręki. Złamanie trójkostkowe polega na jednoczesnym złamaniu trzech kości. W celu diagnozy należy zrobić USG lub RTG. Kompresyjne złamanie kręgosłupa ma nieprzyjemne skutki. Leczenie urazu opiera się na leżeniu, noszeniu gorsetu i przyjmowaniu leków przeciwbólowych. fot. Fotolia Jak dochodzi do złamania kości łódeczkowatej? Uraz kości łódeczkowatej stanowi od 60-80% wszystkich złamań kości nadgarstka. Rocznie dotyka kilkuset osób na każdą milionową populację, zwłaszcza w okresie sprzyjającym wszelkiej aktywności sportowej, to znaczy od wiosny do wczesnej jesieni. Ryzyko złamania kości łódeczkowatej wzrasta w przypadku sportów, w których jesteśmy narażeni na silny upadek na wyprostowane ręce, czyli np.: piłka nożna, jazda na rolkach, deskorolce, rowerze czy jazda konna. Mylące objawy złamania kości łódeczkowatej Kontuzja ta dotyczy małej kości i początkowo nie wiąże się z dokuczliwymi objawami. W pierwszej fazie pojawia się tylko mały obrzęk i minimalny ból, jak przy zwykłym stłuczeniu. Dlatego większość osób bagatelizuje uraz. Z czasem pojawia się silny ból w czasie ruchu i chwytania oraz znaczny dyskomfort w czasie ucisku w miejscu tak zwanej „tabakierki anatomicznej”. Jest to sygnał, że sytuacja jest poważna i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Dodatkową przeszkodą w zdiagnozowaniu złamania jest to, że jest ono często niewidoczne na zdjęciu rentgenowskim. Dotyczy to przede wszystkim urazów bez przemieszczenia. Dlatego ortopedzi nazywają tę kontuzję „cichym złamaniem”. Aż w 40% konsultacji lekarskich uraz nie zostaje rozpoznany w porę, co ma ogromny wpływ na rozwój schorzenia. Bagatelizujesz? Bądź świadomy konsekwencji… Kość łódeczkowata jest najważniejszą kością nadgarstka. Jej uszkodzenie ma bezpośredni wpływ na funkcjonowanie całej ręki, bowiem odbiera jej siłę, a ból utrudnia wykonywanie normalnych codziennych czynności. Nieprawidłowo rozpoznane i nieleczone złamanie prowadzi w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych oraz zniszczenia całego nadgarstka w perspektywie od 5 do 25 lat od momentu powstania urazu. Właściwa diagnoza w odpowiednim czasie może uratować sprawność ręki i uchronić przed niepotrzebnym bólem związanym z operacją. Jak leczyć złamanie kości łódeczkowatej? Zabieg na świeżym złamaniu kości łódeczkowatej jest małoinwazyjny. Z małego nacięcia skóry umieszcza się w kości specjalną śrubę, kontrolując jej poprawne wprowadzenie telewizją rentgenowską albo specjalną kamerą wewnątrz nadgarstka. Pacjent może już następnego dnia swobodnie poruszać ręką. Zabieg ten rekomenduje się jednak wyłącznie pacjentom, u których w porę rozpoznano kontuzję kości łódeczkowatej. – Komplikacje rozpoczynają się dopiero w momencie, gdy mamy do czynienia z zadawnionym złamaniem. W przypadku kości łódeczkowatej w tego typu przypadkach bardzo trudno zmienić zrost – mówi dr Paweł Nowicki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Nieprawidłowy zrost to konsekwencja zbagatelizowania urazu. – Leczenie zaburzeń zrostu kości łódeczkowatej jest mniej więcej dziesięć razy trudniejsze od zabiegu stosowanego w przypadku świeżego złamania – wyjaśnia dr Nowicki. Zobacz też: Jak zabandażować dłoń lub stopę? Na czym polega operacja kości łódeczkowatej? Operacja kości łódeczkowatej niesie ze sobą określone ryzyko powikłań oraz niepowodzenia przede wszystkim z powodu: towarzyszących temu urazowi zaburzeń krążenia w odłamkach kości, trudności technicznych w osadzaniu implantów scalających kość oraz uszkodzeń tkanek otaczających kość przy operacji sposobem tradycyjnym. Operacja trwa nawet do sześciu godzin. Wymaga przeszczepienia do nadgarstka kości z innej okolicy, najczęściej łokcia, biodra i kolana oraz dodatkowych tętnic. –Medycyna wypracowała jednak sposoby, dzięki którym nawet w przypadku zadawnionego złamania możliwe jest przywrócenie dawnej sprawności nadgarstka. Operacja ta jest niezwykle trudna i wymaga specjalnych kwalifikacji, ale jest możliwa i wykonuje się ją w Polsce – dodaje dr Paweł Nowicki. Jeśli wszystkie sposoby zawiodą, pozostaje jeszcze rekonstrukcja nadgarstka za pomocą artroskopowej odbudowy kości łódeczkowatej przez „dziurkę od klucza”. Pierwsza taka operacja została wykonana w Polsce w 2012 roku w Szpitalu Centrum ENEL-MED. Jest to zabieg wymagający najwyższych umiejętności i nie jest powszechnie dostępny w Polsce. Prawidłowo wykonany daje jednak 95% szans na przywrócenie sprawności nadgarstka. Po operacji… Pacjenci, którzy zakończyli leczenie złamania kości łódeczkowatej, powinni być obowiązkowo poddani rehabilitacji. Dzięki specjalnym ćwiczeniom z zakresu kinezyterapii (terapia ruchem) dochodzi do pobudzenia ukrwienia oraz złagodzenia bólu, a z czasem przywrócenia całkowitej sprawności nadgarstka. Konsultacja eksperta: dr Paweł Nowicki, specjalista ortopeda, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Posiada wieloletnie doświadczenie w leczeniu chorób i urazów nadgarstka – szczególnie przy użyciu metod małoinwazyjnych i artroskopowych. Wykonuje ok. 700 operacji rocznie, wykorzystując najnowocześniejsze techniki. W 2009 r. jako jeden z nielicznych lekarzy w Polsce zdał prestiżowy międzynarodowy egzamin z chirurgii ręki przed komisją europejską, złożoną z wybitnych chirurgów w tej dziedzinie. Jest członkiem i współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki oraz członkiem zarządu sekcji chirurgii ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dr Nowicki należy również do Federacji Europejskich Stowarzyszeń Chirurgii Ręki (FESSH) oraz do Europejskiego Towarzystwa Artroskopii Nadgarstka (EWAS). Zobacz też: Jak opatrzyć ranę, uraz lub złamanie? Źródło: materiały prasowe Enel-Med/mn Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Opis schorzenia Złamanie kości łódeczkowatej jest drugim najczęstszym po kości promieniowej złamaniem kości tworzących nadgarstek. Jest nazywane cichym złamaniem, często daje nieduże objawy, a nieleczone ujawnia się dopiero po wielu miesiącach lub latach od urazu w postaci bolesnych komplikacji – tzw stawu rzekomego lub dokuczliwych zwyrodnień przeszkadzających w uprawianiu sportu i życiu codziennym. Dotyczy zwykle ludzi aktywnych, uprawiających sporty szczególnie motocyklowe lub rowerowe. Nierzadko zdarza się złamanie spowodowane uderzeniem w rękę przez silnie kopniętą piłkę futbolową. Przebieg schorzenia Przez kość łódeczkowatą przepływa niewiele krwi – to powoduje że zrastanie się tego złamania jest utrudnione. Dlatego nawet najmniejsze podejrzenie ruchomości odłamów i każde ich przemieszczenie powinny być rozpatrywane jako wskazanie do zabiegu. Prawidłowe zespolenie kości skutecznie stabilizuje odłamy zapewniając im warunki do powstania zrostu. Decyzję o operacji podejmuje się na podstawie badań obrazowych (rtg, często tomografii komputerowej, niekiedy rezonansu magnetycznego). Bardzo ważny jest czas skierowania pacjenta do operacji – przypadki zastarzałe trudniej się zrastają. Leczenie Kość łódeczkowata ze wszystkich stron współpracuje z innymi kośćmi nadgarstka pełniąc w nim najważniejszą rolę jakgdyby „centralnego łożyska” stawu. Każda zmiana kształtu wskutek nieprawidłowego wygojenia lub brak zrostu – gwałtownie zaburza pracę nadgarstka. Dlatego nastawienie operacyjne złamania musi być jak najdokładniejsze. W naszej praktyce używamy technik artroskopowych – pod okiem kamery wprowadzonej do stawu precyzyjnie ustawiamy odłamy. Odłamki skręca się zwykle śrubami Herberta, całkowicie schowanymi pod powierzchnią kości tak, że nie wystają i nie wymagają usuwania. Taka operacja pozostawia na skórze jedynie kilka drobnych otworków. W przypadku bardzo skomplikowanych, zastarzałych lub wieloodłamowych złamań – operacji dokonuje się metodą z klasycznym nacięciem a zamiast śrubek czasami używa się specjalnie dedykowanej płytki tytanowej. Prawidłowo zespolona kość łódeczkowata zrasta się znacznie szybciej niż leczona bez operacji. Jest to możliwe dlatego, że zwykle po operacjach – a szczególnie artroskopowych mini-inwazyjnych – nie zakładamy unieruchomienia. Powrót do pełnego zdrowia trwa około trzech miesięcy i jest poprzedzony regularną rehabilitacją. Rehabilitacja rozpoczyna się już w dniu operacji – początkowo są to ćwiczenia palców a po kilku dniach pacjent zaczyna gimnastykować nadgarstek tak, by stopniowo odzyskać pełen zakres ruchu. W tym okresie pozwalamy na używanie ręki do lekkich czynności domowych bez obciążeń. Rehabilitacja jest prowadzona przez wyspecjalizowaną w terapii ręki fizjoterapeutkę i odbywa się na umawianych co kilka dni w zależności od potrzeb – spotkaniach. Bardzo ważne jest aktywne zaangażowanie pacjenta, dlatego pacjent instruowany jest jak dodatkowo wykonywać we własnym zakresie ćwiczenia w domu. Głównym powikłaniem jest trwały brak zrostu mimo leczenia. Powikłaniu temu sprzyja wiele czynników jak zbyt długi czas jaki upłynął od złamania do operacji, brak precyzji i poprawności jej wykonania, stopień uszkodzenia kości – jej rozkawałkowanie dużym urazem, uszkodzenie krążenia w jej wnętrzu przez uraz lub zaburzenia naczyniowe istniejące u palaczy i cukrzyków. Należy podkreślić że najlepszą gwarancją dobrego efektu leczenia jest wykwalifikowany i doświadczony w leczeniu takich przypadków zespół opiekujący się pacjentem od diagnozy aż do odzyskania poprzedniej sprawności. Zabiegi wykonuje PAWEŁ NOWICKI chirurg ręki FESSH, specjalista ortopeda Absolwent Akademii Medycznej w Łodzi (1992), uzyskał I* specjalizacji w chirurgii ogólnej (1995) i II* specjalizacji w ortopedii i traumatologii narządu ruchu (2000). Jako pierwszy chirurg ręki w Mazowieckim a trzeci w Polsce zdobył prestiżowy Europejski Dyplom z Chirurgii Ręki FESSH (2009). Od kilkunastu lat zajmuje się artroskopowymi operacjami nadgarstka w schorzeniach i urazach chrząstki trójkątnej, więzadeł nadgarstka, ganglionach i wielu innych. Jako zaproszony wykładowca szkoli lekarzy na kursach organizowanych w renomowanych ośrodkach treningowych Europy.

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej